Over Gerrit

Toeval

zegt de een. De ander: ‘Het kwam op mijn pad’, of ‘Het heeft zo moeten zijn’. Vooruit laten we het ’toeval noemen. Toevallig ben je geboren in  Nederland, een van de rijkste landen in de wereld. En klaag je nog?
Dan moet je niet verder lezen, wegklikken die site!

Toeval?

Geboren in een stadje aan de rivier. Niet verwacht en toch gekomen. Mijn vader was al onderweg om te vertellen dat hij een zoon had toen de huisarts riep: ‘Verdorie er komt er nog een’.
We woonden met zijn zessen tot de bevrijding op een bovenwoning aan de Burgwalstraat. Mijn vader kwam op een dag, zonder overleg, met de vierjarige Sonja en haar moeder Saar (tante Annie) thuis. Ze waren op de vlucht voor de Duitsers en ook al was het gevaarlijk Joodse mensen te helpen, ze waren welkom.

Kleuterschool en lagere school waren alleen maar een noodzakelijk kwaad. De mulo was al wat meer een uitdaging. De cijfers voor gedrag vielen niet mee. Wat nu?

Toeval?

Een aantal klasgenoten ging naar de Kweekschool. Bij gebrek aan alternatieven werd er vijf jaar naar Zwolle gereisd. Studeren bleek een kunstje, maar wat een mooie veelomvattende opleiding. In oktober geslaagd en meteen in militaire dienst voor fl.1,25 per dag. Voor ’t eerst uit het beschermde omgevinkje. Leren omgaan met jongens, die toch wel uit een heel ander milieu kwamen. Met je bajonet in stropoppen steken onder het uitstoten van ijselijke kreten. Door sloten kruipen. In de winter ‘gewoon’ in een slaapzak in de Drunense duinen liggen.
Achttien maanden lang ‘onder de wapenen’. Vooral aan het eind van je diensttijd kroop de tijd voorbij.
Het Pantserinfanterie bataljon zag steeds meer dienstplichtigen verdwijnen: een baan, afgekeurd, S5.
De pantservoertuigen(YP’s)werden leger en leger. Op ’t laatst zaten (lagen) er nog twee man op de bankjes, die bestemd waren voor negen soldaten. Het gevolg: twee maanden eerder met ‘groot verlof’. Na 16 maanden was het soldatenleventje voorbij.

School

Nu aan het echte leven beginnen. Een baan zoeken. Eerst een paar maand bij de Wilhelminaschool (invalwerk) en daarna op een tweemans schooltje op Kamperveen.
Hij bestond echt nog: het hoofd der school met de Bijbel. De heer Gerretsen: driedelig pak, hoedje, wonend samen met zijn vrouw op de terp naast de school. Lieve mensen, bij wie ik tussen de middag mijn boterham opat. De leerlingen hebben mij veel geleerd. Dat er geen klachten kwamen over de meester van klas 1, 2 en 3 was een groot wonder.
Wat was ik slecht voorbereid voor het vak. Wist veel, was eigenwijs genoeg, maar hoe leer je kinderen lezen, schrijven, rekenen. Het was een enorme opluchting dat dat aan het eind van het eerste schooljaar gelukt was.
Maar wat bleek vertellen mooi, wat een plezier om samen langs slootjes te banjeren, gymnastiek te geven en een balletje op het schoolplein te trappen.

’s Morgens op de Berini (later de Sparta) te stappen en de 6 km. richting ‘school en kerk’ te tuffen. De grijze Sparta was voorzien van een windscherm en geschikt voor alle seizoenen. Na ruim drie jaar stapte ik over naar de ‘Wilhelmina school’. Een mooie school midden in de volkswijk Brunnepe. Na een aantal jaren studies Engels en Geschiedenis werd de mavo mijn volgende halte. Een genoegen om op al deze scholen te werken.

Ondertussen getrouwd, twee dochters en schoonzoons, twee kleinkinderen- waarom blijven we ze kinderen noemen al zijn ze al volwassen-, huis, auto, hond. Een doorsnee leven. Een beetje links, ook niks bijzonders. Maar wat wil een mens? Leven toch. Het is een wens van ons allemaal dat je kunt zorgen voor je gezin, iets kunt betekenen voor een ander en in het begin denk je vooral: ik wil de wereld beter maken. Is dat gelukt? Ik weet het niet. Laat daarover anderen oordelen.

Azië

Door mijn dochters in andere werelddelen beland. Vietnam en Indonesië. Heb gezien hoe, voor veel mensen  dat wat ik hier boven beschreef nauwelijks lukt. Voor hen is het gezin, de familie het allerbelangrijkst. Daar kun je op terugvallen in tijden, dat  je het moeilijk hebt.
Om te overleven pak je alles aan: brokken zwavel vervoeren vanuit een vulkaankrater
(60 kg omhoog sjouwen en en daarna 3 km lopen naar de vrachtwagen), zand scheppen en uren langs de weg wachten tot ze je inhuren, sarongs verkopen aan toeristen (will you come to my shop?). Wij in het westen zijn bevoorrechte mensen.

Tevreden zijn met weinig is een gave. Wat een voorrecht om kennis te kunnen maken met andere culturen en godsdiensten: hindoes, moslims, boeddhisten, christenen, aanhangers van de Cao Dai.
Ieder met zijn eigen waarheid!
Voor mij is misschien wel de belangrijkste les (eens schoolmeester, altijd schoolmeester): mijn waarheid is niet absoluut!!
Leg een ander jouw waarheid niet op!

Conclusie: ik ga schrijven over mijn familie, omgeving (Leven langs de rivier), vluchtelingen uit Vietnam, de koloniale oorlogen in Indonesië en over wat mensen beweegt. Mensen zijn tot veel in staat. Hebben prachtige dingen ontwikkeld. Maar wat gaan we er soms onverstandig mee om. Zijn we wel zo slim en ontwikkeld?
Of zijn we een wat ‘dommig wezen’, dat steeds dezelfde fouten maakt? Bekijk de site en concludeer.