19 mei 1948

24 jul 19 mei 1948

De aankomst van de ‘Johan van Oldebarnevelt’ wordt als volgt beschreven in het Kamper Dagblad:
‘Door tegenslagen werd het verblijf in IJmuiden met 6 uur verlengd.
Toch zal geen enkele deelnemer aan de tocht ter begroeting van de Kamper jongens van 1-8 R.I. aan boord de reis naar IJmuiden betreurd hebben. Aan het strand van IJmuiden werd weinig aandacht besteed, want aan de kim was een klein stipje zichtbaar, dat met de minuten groeide en aller aandacht had. Dat stipje was de ‘Johan van Oldebarnevelt’. Een goed uur later was het schip duidelijk te herkennen. Het draaide naar de pieren.
Want terwijl Dinsdagavond honderden lichtjes op het hoogovenbedrijf schitterden en natriumlicht een onwezenlijk licht spreidde over de omgeving van de grote sluis, voer daar binnen, geassisteerd door
2 sleepboten, het majestueuze zeekasteel, dat in zijn binnenste en op de promenadedekken ruim eenentwintighonderd militairen, meest O.V.W.-ers, herbergde. Er brak een enthousiasme los dat ver echode over de stille wateren in de frisse avondlucht. Onder de duizenden mensen, die van heinde en verre waren gekomen, bevonden zich ook leden van ‘Karel Doorman’ uit Kampen, Hattem, Wezep, Grafhorst en IJsselmuiden. Hoopvol was men des morgens uit Kampen gestart met autobussen, waarop borden met de bekende woorden ‘Karel Doorman’. De N.V. ‘Salland’ had voor enkele vlaggetjes gezorgd. De stemming van de leden was prima, want deze dag zou een einde maken aan een scheiding van enkele jaren. Het prachtige voorjaarsweer werkte in alle opzichten mede en het hoeft geen verwondering te wekken, dat kwinkslagen en zang de tijd kortten.
Om 3 uur werd IJmuiden bereikt en daar begon de tegenslag. Vanwege de lage waterstand zou de Johan van Oldebarnevelt eerst om 10 uur ’s avonds geschut worden (en niet om 4 of 5 uur).
Toen kwam de tweede tegenslag. Want instede het havengebied binnen te draaien, bleef het voor anker liggen. De derde tegenslag was die van het langzaam binnenvaren van het zeekasteel in de sluis, waardoor de wachttijd nogmaals verlengd werd. Maar deze tegenslagen waren spoedig vergeten toen de boot stil in de sluis lag en mensen elkaar begroetten en herkenden.
Hel verlicht was het zeekasteel hetgeen een fantastische indruk maakte in de nabije omgeving en de deinende mensenmassa. Want ieder wilde zo snel mogelijk bij het schip komen om een eerste groet te wisselen. Enkelen gaven reeds cadeautjes, medegebracht uit landen onder de keerkring en waaruit Oosterse kunst sprak.
Een bijzondere thuiskomst

[su_button url=”https://www.gerritdemunnik.nl/?page_id=1759″ background=”#7dc47e” center=”yes” icon=”icon: arrow-left”]Terug naar tijdslijn[/su_button]