9 november 1950

25 jul 9 november 1950

Donker Soerabaja:

Het ziet er naar uit, dat Soerabaja binnenkort de donkerste stad van het Oosten zal zijn. Van ongeveer 36000 aangeslotenen op electriciteitsnet hebben er sinds 1 Augustus jl. 12.000 hun stroomrekeningen niet betaald, omdat ze het niet eens zijn met de op die datum ingevoerde nieuwe tarieven, die een verhoging betekenen van ongeveer 78 procent. De meeste wanbetalers zijn te vinden in de stadskampongs, dus onder de kleine man. Dat er protesten zijn opgegaan tegen de nieuwe tarieven is heel begrijpelijk, aangezien het geen uitzondering is, dat men per maand meer moet betalen aan stroom dan aan huishuur. Direct reeds na 1 Augustus heeft zich de zogenaamde Roekoen Kampong Soerabaja, een organisatie van kampongverenigingen, als kampioene voor de belangen van het volk opgeworpen. Zij heeft de bemiddeling van de regering ingeroepen.
De overheid heeft echter verklaard, dat het niet mogelijk is de tarieven te verlagen. De electriciteit wordt geleverd door een Nederlandse maatschappij. Deze maatschappij heeft besloten de stroom van hele wijken af te sluiten, maar daardoor worden ook degenen afgesloten, die hun rekeningen wel hebben voldaan.
Nadat de burgemeester van Soerabaja had toegezegd de electriciteitskwestie opnieuw in Djakarta zou gaan bespreken heeft de directie van de Nederlandse maatschappij er in toegestemd, zij het met tegenzin, het verdere afsluiten van de wijken voorlopig te staken. Wie er echter naar Djakarta is gegaan, de burgemeester niet. Nu is er aan het parlement verzocht een uitspraak over dit probleem te doen.
Maar het parlement is met vakantie gegaan, daar de meeste volksvertegenwoordigers toch niet meer op de vergaderingen kwamen. Hoe lang dit reces zal duren is niet bekend. Wat er nu met het Soerabajase stroomdrama moet gebeuren weet niemand. Aniem, de Nederlandse maatschappij, wordt er nu van beschuldigd, de rust te willen verstoren. Niemand snapt er zo langzamerhand iets van. Het gros van de 12000 wanbetalers zal wel nooit in staat zijn de niet voldane rekeningen alsnog te betalen, al zouden ze dit nog zo graag willen. De gemiddelde Indonesiër is nu eenmaal een meester in het uitgeven van geld en geen van de wanbetalers zal er aan gedacht hebben iets apart te leggen voor het geval Aniem er op blijft staan het haar toekomende te ontvangen. Dat is zo langzamerhand een bedrag geworden van enige millioenen roepia’s. Het zal er tenslotte wel op uitdraaien, dat op bevel van de regering alle schulden zullen worden kwijtgescholden en dat zal dan de zoveelste overwinning zijn voor het volk.